- Λεπτομέρειες
-
Εμφανίσεις: 19
Μαθήτριες της Β. Γυμνασίου του σχολείου μας, με αφορμή τη διδασκαλία του αφηγήματος του συμπατριώτη μας ,Γ. Μαγκλή, "ΓΙΑΤΙ;", εκφράστηκαν ελεύθερα και δημιούργησαν ποιήματα κατά του πολέμου, καθώς και μια διαφορετική έκβαση του συγκεκριμένου διηγήματος . Η ανταπόκριση , η φαντασία και ευαισθησία των παιδιών μάς κέρδισαν.
ΠΟΛΕΜΟΣ
Υπάρχει ένα πράγμα κακό,
Που κάποιοι νομίζουν πως είναι καλό, χτυπάς και φεύγεις μακριά,
Προς την αναμονή.
Πλησιάζεις να πατήσεις την σκανδάλη, είναι όμως πράγμα βαρύ
Σαν ένα τέρας να σε περιβάλλει,
Προς τι όλη αυτή η ταραχή.
Σαν ένα παιδί μικρό,
Που τρέχει να ξεφύγει,
Όμως ο πανικός κρύβεται παντού,
Τρέχει να γλυτώσει από τους τρελούς,
Όμως κρίμα είναι αδιέξοδο κι εκεί.
Κρατάς τα όπλα φεύγεις να σωθείς,
Βάλε κράνος τρέξε να κρυφτείς,
Εκεί που θα είσαι ασφαλής,
Προς τι ή ταραχή.
Αφού είσαι στον ΠΌΛΕΜΟ
Χάνεις οικογένεια, φίλους, αδελφούς,
Για τον ΠΟΛΕΜΟ
Θυμώνεις γιατί τα χάνεις όλα,
Και στο τέλος θα πεθάνεις κι εσύ,
Κουράγιο..
Και κράτα μου το χέρι να πεθάνουμε μαζί.
Καλλιόπη Ντόβελλου, Β2
Εκεί που στεκόταν ο νέος στρατιώτης, έντρομος και νευρικος, έτοιμος να πατήσει την σκανδάλη του όπλου και να χτυπήσει τον άλλο στρατιώτη με την σφαίρα, ακούστηκε μια φωνή στο κεφάλι του. Ξαφνικά δίστασε…Κατέβασε το όπλο σαν η φωνή που άκουγε να του έλεγε… «Μην του κάνεις κακό δεν σου έφταιξε σε κάτι, άσε τον να ζήσει. Δεν ήξερε τι να κάνει». Μέσα του συγκρουόταν το καλό με το κακό και δεν ήξερε ποια γνώμη να ακολουθήσει.Στο τέλος, ο νέος στρατιώτης πέταξε κάτω το όπλο του, σαν να το σιχάθηκε, να το βαρέθηκε, σαν να ήταν ένα εργαλείο που δεν θα το ξαναχρησιμοποιουσε ποτέ ξανά.Ο άλλος στρατιώτης είχε παγώσει, έβλεπε τον νέο στρατιώτη να πέτα μακριά το όπλο του και σαν να ένοιωσε μια ανακούφιση μέσα του.Σαν ο φόβος που τον περικυκλώνε σαν ένα πεινασμένο τέρας, ξαφνικά εξαφανίστηκε. Ο νέος στρατιώτης έτρεξε και αγκαλιάσετον Άλλο στρατιώτη και από τότε έγιναν φίλοι αχώριστοι.Και για χάρη της φιλίας τους, μια φορά την εβδομάδα, περνουσαν από τη ρεματια και προσευχοντουσαν να τελειωσει αυτός, ο φρικτός πόλεμος.
Καλλιόπη Ντόβελλου, Β2
«Τον πυροβόλησε. Μόλις είδε όμως αυτόν τον άνθρωπο, που το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει, να σωριάζεται κάτω και να σπαρταρά, δεν άντεξε. Πέταξε το όπλο και έτρεξε καταπάνω του. Ο στρατιώτης αμέσως τον σήκωσε και ξεκινησε να τρέχει. Έτρεχε, οσο πιο γρήγορα μπορούσε. Να προλάβει να τον κρατήσει στην ζωή. Παραπάτησε και έπεσε κάτω.Το πρωτο πράγμα που έκανε ήταν να τον ελέγξει. Ήταν ζωντανός! Ο στρατιώτης του ψιθύρισε " φτάνουμε, άδερφέ μου, μείνε ξύπνιος". Σηκώθηκε, πήρε μια ανάσα και συνέχισε. Λίγη ώρα αργότερα, έφτασε στο νοσοκομείο. Μολις τον έβαλαν στο χειρουργειο, ξεκινησε να κλαιει ο στρατιώτης, σαν παιδί. Άρχισε να προσεύχεται να ζήσει και ζήτησε συγχωρεση από τον Θεό. Τα νέα απο τον γιατρό είναι θετικά " Θα ζήσει" του είπε και ένα πλατύ χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπο του στρατιώτη».
Σεβαστή Λυσγάρη Β’ 2
Ποίημα για τον πόλεμο
Όχι άλλος πόλεμος, όχι άλλες μάχες
η φύση υποφέρει. Μυρίζει ο τόπος
θάνατος κανείς δεν το αξίζει όλοι
μες στην στεναχώρια και η φτωχεια
βασανίζει. Να τελειώσει ο πόλεμος
όλοι θέλουν να γυρίσουν στις οικογένειες
τους, που όλοι καρτερούν με μόνη ελπίδα να
τους δούνε ζωντανούς.
Σεβαστή Λυσγάρη Β2
«Καθώς ο ήλιος έπεφτε ένα αστέρι ανέβηκε στον ουρανό και έλαμψε. Ήταν ένα
σημάδι πως οι προσευχές του νέου στρατιώτη έπιασαν! Τότε ο άλλος
στρατιώτης άρχισε να συνέρχεται, ως που τελικά ξύπνησε. Τότε έκπληκτοι και
οι δυο αγκαλιάζονται κλαίγοντας, ευχαριστώντας τον θεό για αυτό το θαύμα.
Αφού συζήτησαν αρκετά για όσα έγιναν, συνειδητοποίησαν πως ο πόλεμος
τους βγάζει τον χειρότερο τους εαυτό και πως πάνω απ’ όλες τις σημαίες και
τους πολέμους είναι η ζωή. Έτσι αποφασίζουν πως καλυτέρα για εκείνους
είναι να φύγουν απ’ τον πόλεμο και να επιστρέψουν στο σπίτι τους με τις
οικογένειες τους. Μετά από πολλές ώρες καταστρώνοντας το σχέδιο φυγής
τους, ήταν επιτέλους έτοιμο. Λίγες μέρες μετά βρήκαν την ευκαιρία και
ξεκίνησαν το ταξίδι του γυρισμού. Πέρασαν μέρες περπατώντας ,αλλά άξιζε
τον κόπο ,διότι εκεί τους περίμεναν υπομονετικά οι οικογένειες τους. Τελικά,
μετά από όλη αυτή τη δυσάρεστη εμπειρία υπήρξε και κάτι θετικό… οι δυο
αυτοί στρατιώτες κατάλαβαν πως η οικογένεια είναι πάνω απ’ όλα και πως
όλοι μια οικογένεια είμαστε!»
Ειρήνη Μουζουράκη Β2
«Καθώς ο νέος στρατιώτης βογκούσε και σερνόταν στο έδαφος , δυσφορώντας να αναπνεύσει, ακούγονται από μακριά κρότοι από σφαίρες όπλων .Ακούγοντας τες λοιπόν, ο θύτης πίστεψε ότι θα μπορούσε να σώσει τον τραυματισμένο αδελφό του. Τον παίρνει στα χέρια του και αρχίζει να τρέχει με όση αντοχή του είχε απομείνει προς τα εκεί που άκουσε τους κρότους. Άξαφνα βλέπει πίσω από έναν μεγάλο βράχο, έναν κυνηγό που βρέθηκε τυχαία εκεί ,προσπαθώντας να σκοτώσει κάποιο ελάφι ή κουνέλι για να τραφεί. Εκείνη την στιγμή το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν …<<Αχ! Να η ευκαιρία μας ,ίσως με την βοήθεια αυτού του άνδρα να σωθεί ο αδελφός μου>>. Αμέσως πέφτει στα πόδια του κυνηγού ,παρακαλώντας τον με λυγμούς να τους βοηθήσει και να σώσει τον τραυματισμένο .Εκείνος χωρίς δισταγμό και συγκινημένος από την σκηνή που αντίκρισε ,τους οδήγησε λίγο πιο μακριά από το σημείο όπου βρισκόντουσαν, στο ξύλινο καλύβι του. Εκεί ο κυνηγός προσπάθησε να αφαιρέσει την σφαίρα από το πόδι του τραυματισμένου, αλλά δυστυχώς ηταν ηδη πολύ αργά ,καθώς το πόδι του ειχε ήδη μολυνθεί και αναγκάστηκαν να του το αφαιρέσουν .Ο άλλος στρατιώτης , ο θυτης, επεστρεψε στην μάχη ,αλλα μετά από λίγους μήνες εγινε ανακωχή και το πρώτο πράγμα που εκανε ηταν να επιστρέψει στο σπίτι που ειχε αφήσει τον τραυματισμένο. «Πώς είσαι ;», τον ρώτησε στην γλώσσα του και φαντάστηκε πως του απαντησε : «Ειμαι καλά και πολύ ευτυχισμένος που ζώ! Μονο που θα ήθελα το γρήγοροτερο να επιστρεψω στο σπιτι μου και στην οικογένεια μου».Ετσι κι έγινε, ο αλλος στρατιώτης τον πηρε και το συντομότερο τον επέστρεψε στην οικογένεια του , με την οποια οικογένεια σύναψε και πολύ φιλικές σχέσεις, παρόλες τις πολιτιστικες διάφορες που τους χώριζαν.Τα χρονια περασαν και ειχε ηδη δημιουργηθει μια πολύ δυνατή φιλία .Τα παιδια τους επισης γνωρίστηκαν και εγιναν και αυτα φίλοι .Ομως αυτοί συνέχισαν να παλεύουν ενάντια σε κάθε είδος πολέμου ,γιατί και οι δύο τους είχαν πέρα για πέρα βιώσει το σκληρό πρόσωπο του.
Παπαφώτη Εξαρχία Β’ 2
ΠΟΙΗΜΑ
Ο πόλεμος , ο αποδεκατισμός της ανθρώπινης ζωής
Ο πόλεμος, το δηλητήριο της ανθρώπινης ψυχής
Ο πολεμος, οι πληγές της ανθρώπινης καρδιάς
Κι αυτοί που τον επιδιώκουν οι μόνοι υπεύθυνοι για όλα αυτά.
ΌΧΙ στον ΠΟΛΕΜΟ
ΝΑΙ στην ΕΙΡΗΝΗ
για να κυβερνάει στους λαούς ΜΟΝΟ
ΥΓΕΙΑ και ΓΑΛΗΝΗ
Παπαφώτη Εξαρχία Β’ 2
ΝΟΜΙΚΗ ΠΑΠΑΦΩΤΗ Β2
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Γαλουζή Μαρία
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ